Najlepsza temperatura to neutralna, odrobinę ciepła wodą, którą można delikatnie polewać głowę. Mycie głowy po zabiegu powinno być bardzo świadome i pozbawione zbyt mocnego tarcia i drapania skóry. W przeciwnym razie ranki mogą się na nowo otwierać i podrażniać, a sam proces gojenia znacząco wydłużać.

Transplantacja włosów to nieinwazyjny zabieg, który umożliwia stworzenie gęstego, równomiernego owłosienia na dowolnym fragmencie skóry. Możesz już na zawsze pożegnać nieatrakcyjne ubytki, zakola i przerzedzenia. Przeszczep włosów to świetne rozwiązanie dla osób, które utraciły część lub całość swojego owłosienia.

Gładka i nieskazitelna skóra twarzy jest pożądana przez każdego. Niestety często na jej powierzchni pojawiają się zmiany, wypryski, czy znane wszystkim wągry. To właśnie one są zmorą zarówno Pań, jak i Panów w różnym wieku. Charakterystyczne czarne kropki są widoczne nie tylko z bliska, przez co mogą prowadzić do kompleksów oraz obniżać pewność siebie. Dlatego też warto poznać kilka sprawdzonych sposobów na ich skuteczne zredukowanie i pozbycie się. Czym dokładnie są wągry? Wągry to potoczna nazwa zaskórników, które pojawiają się nie tylko w okresie dojrzewania, ale mogą towarzyszyć również osobom dorosłym i w starszym wieku. Wągry powstają na skutek zapchanych ujść mieszków włosowych. W efekcie na skórze pojawiają się zmiany o czarnym lub białym kolorze w formie widocznych kropek. Zaskórniki pojawiają się najczęściej na skórze twarzy, gdzie występuje najwięcej gruczołów łojowych. Jest to tak zwana strefa „T”, czyli broda, nos oraz czoło. Ponadto wągry mogą pojawiać się na policzkach, skórze dekoltu, szyi oraz pleców i klatki piersiowej. Na skutek zbyt intensywnej produkcji sebum oraz nieprawidłowego złuszczania się naskórka, ujścia mieszków włosowych zostają zatkane, czego efektem są właśnie widoczne wągry. Dzieli się je na dwa rodzaje, zaskórniki otwarte oraz zamknięte. Czarne kropki widoczne na skórze to zaskórniki otwarte. Ich charakterystyczny kolor powstaje w wyniku utlenienia keratyny obecnej w martwych komórkach naskórka podczas kontaktu z powietrzem. Natomiast zaskórniki zamknięte przyjmują formę białej kaszki widocznej pod powierzchnią skóry. Powstają, kiedy ujście gruczołu zostaje zamknięte i nawarstwi się masa rogowa. Przyczyny powstawania wągrów Za nadmierne wydzielanie sebum oraz nieprawidłowe złuszczanie się naskórka odpowiedzialne są zmiany hormonalne występujące w okresie dojrzewania. Natomiast w późniejszym czasie powstawanie wągrów może być spowodowane zaniedbywaniem prawidłowej higieny, używaniem nieodpowiednich kosmetyków, nieodpowiednią dietą lub zbyt intensywnym makijażem. Przyczyną powstawania zaskórników są również zaburzenia hormonalne, uwarunkowania genetyczne oraz cera tłusta i mieszana. Ponadto niedobory witamin, stres oraz zanieczyszczone powietrze mają duży wpływ na pojawienie się wągrów. W pozbyciu się widocznych zaskórników pomocne będzie ustalenie przyczyny i jeśli to możliwe jej wyeliminowanie. Dlatego warto skonsultować się ze specjalistą. Dokładne oczyszczanie skóry to podstawa! W walce z wągrami bardzo duże znaczenie ma prawidłowe i regularne oczyszczanie twarzy. Warto codziennie rano i wieczorem przemywać twarz przy pomocy delikatnych kosmetyków myjących. Dzięki temu oczyszczamy skórę z nadmiaru sebum wyprodukowanego podczas snu oraz z zanieczyszczeń, które osadzają się na jej powierzchni podczas dnia. Ponadto po każdym wysiłku fizycznym oraz podróży warto również dokładnie oczyścić skórę twarzy. Po oczyszczeniu skóry zaleca się sięgnąć po tonik. Jego zadaniem jest przywrócenie właściwego pH skórze. Co więcej, tonik pomaga w prawidłowym złuszczaniu się naskórka oraz ściąga rozszerzone pory. Warto również zadbać o prawidłowe nawilżenie skóry przy pomocy odpowiedniego kremu. Pamiętajmy tylko, że należy go dobrać w zależności od rodzaju cery. Dodatkowo zaleca się raz w tygodniu wykonanie peelingu. Dzięki niemu zalegający martwy naskórek zostanie złuszczony, a tym samym ujścia mieszków włosowych nie będą się zatykać. Do wyboru są peelingi na bazie kwasów, które regulują wydzielanie sebum oraz peelingi mechaniczne oparte na ścierających drobinkach. W przypadku skóry bardzo wrażliwej zaleca się wybranie peelingu enzymatycznego. W walce z nadmiernie pojawiającymi się wągrami pomoże również wybór odpowiednich kosmetyków do codziennego makijażu. Zaleca się wybierać te, które posiadają lekką i nietłustą formułę. Dotyczy to zarówno baz pod makijaż, jak i samych podkładów i fluidów. Mikrodermabrazja Nie zawsze prawidłowe nawyki w higienie skóry oraz używanie lekkich kosmetyków pozwalają skutecznie pozbyć się wągrów. Szczególnie, jeśli wągry są widoczne od dłuższego czasu na naszej skórze, a my zaniedbaliśmy codzienną pielęgnację. W takich przypadkach warto umówić się na wizytę u dermatologa klinicznego. Mikrodermabrazja w Klinice w Warszawie Jednym z zabiegów stosowanych w przypadku chęci usunięcia wągrów jest mikrodermabrazja. Jest to mechaniczne złuszczanie naskórka polegające na delikatnym ścieraniu warstwy rogowej naskórka. Przy pomocy specjalnego przyrządu wyposażonego w diamentową głowicę usuwa się wierzchnią część naskórka, tym samym pobudzając go do produkcji nowych komórek. W efekcie rozszerzone pory zostają zamknięte, a nadmierne wydzielanie sebum widocznie zredukowane. Peeling kawitacyjny i kwas migdałowy Zalecany jest również peeling kawitacyjny, który z kolei polega na oczyszczeniu porów przy pomocy ultradźwięków. Głowica urządzenia emitującego fale ultradźwiękowe jest przesuwana po skórze twarzy. Intensywność fal ustalana jest indywidualnie, w zależności od potrzeb pacjenta. Po zabiegu skóra jest dokładnie oczyszczona, a co więcej wygładzona. W przypadku niewielkiego zanieczyszczenia skóry zabieg można powtarzać raz na miesiąc lub półtora. Złuszczanie przy pomocy kwasu migdałowego to kolejny zabieg, z którego warto skorzystać chcąc zredukować widoczne wągry. Pozwala on zachować prawidłowe złuszczanie naskórka oraz oczyścić skórę. Przed nałożeniem kwasu migdałowego na skórę twarzy nakłada się preparat wyrównujący pH. Kosmetyk z kwasem migdałowym powinien pozostać na skórze około 30 minut. Następnie jest zmywany, a skóra smarowana specjalnym kremem z filtrami UV. Laseroterapia Kolejnym sposobem walki z zaskórnikami jest laser CO2. Jego światło redukuje zaskórniki poprzez usunięcie nadmiaru sebum wypełniającego ujścia mieszków włosowych. Podczas zabiegu usuwane zostają również gruczoły łojowe, dzięki czemu w miejscu przeprowadzonego zabiegu nie gromadzą się ponownie zanieczyszczenia. Oznacza to, że raz usunięte zaskórniki nigdy nie pojawią się w tym samym miejscu.

Znamiona te ulokowane są głębiej w skórze na pograniczu naskórka i skóry właściwej. Pojawiają się one na ludzkiej skórze, kiedy ta nieprawidłowo rozwinęła się już w życiu płodowym. To właśnie do tego rodzaju znamion należą znamiona dysplastyczne oraz znamiona atypowe.

Rany oparzeniowe stanowią duży problem kliniczny, pielęgnacyjny i psychospołeczny. Na skutek oparzenia dochodzi do utraty czynności biologicznej skóry, a w szczególności do zachwiania równowagi wodno-elektrolitowej i termoregulacji. Leczenie ran uzależnione jest od oceny rozległości, głębokości oraz umiejscowienia oparzenia. Wstęp Oparzenie termiczne to uszkodzenie tkanek spowodowane działaniem wysokiej temperatury, któremu towarzyszą proporcjonalne do rozległości i głębokości oparzenia zaburzenia funkcji wszystkich narządów i układów ustroju. Oparzenia mogą być powierzchowne lub głębokie, powodujące chorobę oparzeniową. Wpływ na głębokość oparzenia ma siła i czas trwania urazu. Dlatego bardzo ważne jest udzielenie pierwszej pomocy, która przeprowadzona prawidłowo może zmniejszyć penetrację czynnika parzącego w głąb skóry, a zatem zmniejszyć stopień uszkodzenia tkanek i ciężkość urazu. Objawy oparzenia to zaczerwienienie skóry (rumień), ból, obrzęk, pęcherze. W przypadku rozległych oparzeń może wystąpić wstrząs. Przy oparzeniach dróg oddechowych występuje duszność, kaszel, trudności w oddychaniu, utrata przytomności. W przypadku oparzeń termicznych pierwsza pomoc polega na natychmiastowym przerwaniu kontaktu poszkodowanego z czynnikiem parzącym. Jeśli pacjent doznał urazu wielonarządowego, podstawową zasadą powinno być usunięcie najpoważniejszego dla jego życia niebezpieczeństwa, np. krwawienia. Należy również ustalić źródło i czas działania czynnika parzącego, zabezpieczyć drogi oddechowe, wezwać profesjonalną pomoc oraz schładzać ranę pod bieżącą wodą o temp. 15-20°C – dorośli 15-30 min, dzieci do 5 min. Jak najszybciej zdjąć odzież. Nie wolno jednak zrywać z poszkodowanego odzieży stopionej, przylepionej do ciała, ani stosować żadnych maści czy przekłuwać pęcherzy. Po zakończeniu schładzania rany oparzeniowe należy osłonić opatrunkiem jałowym lub hydrożelowym, schładzającym. Jeżeli jest taka możliwość, należy unieruchomić i unieść oparzoną część ciała. W przypadku stwierdzenia objawów wstrząsu, tzn. gdy zauważymy, że powłoki skórne są blade i spocone, a tętno jest szybkie, oraz gdywystępuje pobudzenie psychoruchowe – należy chorego ułożyć w pozycji na wznak z uniesionymi kończynami dolnymi. Ważne jest zapewnienie komfortu cieplnego i okrycie pacjenta kocem oraz ochrona przed urazami wtórnymi. Po udzieleniu podstawowej pomocy należy powiadomić służby ratunkowe, które już na miejscu wypadku udzielą choremu profesjonalnej, medycznej pomocy i przetransportują do ośrodka, w którym poszkodowany będzie otoczony dalszą opieką i leczeniem. Oparzenia – klasyfikacja Pod względem ciężkości oparzeń uwzględnia się dwa czynniki: głębokość i rozległość oparzenia. Rozległość oparzenia oceniana jest najczęściej w oparciu o regułę dziewiątek Wallace’a, zgodnie z którą całkowita powierzchnia ciała stanowi 100%, a każdy obszar anatomiczny wynosi 9% lub wielokrotność. Biorąc pod uwagę te ustalenia, głowa, kończyny górne stanowią po 9%, przód i tył tułowia po 18%, kończyny dolne po 18%, okolica krocza 1% powierzchni ciała. Do oceny rozległości oparzenia można wykorzystać również regułę dłoni. Reguła ta ustala, że dłoń ze złączonymi palcami osoby poszkodowanej stanowi 1% powierzchni jego ciała [1, 2]. Określenie głębokości zniszczeń miejscowych w wyniku oparzenia jest trudne w pierwszych dniach, gdyż następuje pogłębianie stopnia penetracji martwicy. Spowodowane jest to kumulowaniem ciepła i stopniowym jego oddawaniem tkankom położonym głębiej. W literaturze przedmiotu wymienia się następujące stopnie głębokości oparzenia [3, 4]: I stopień, w którym martwica nie obejmuje pełnej grubości skóry, oparzony jest tylko naskórek. Rana oparzeniowa jest różowa, bolesna, z obrzękiem. Gojenie następuje w ciągu 5-10 dni. Nie pozostawia blizn, może pozostawić jedynie przebarwienia. II stopień – tutaj zmiany s ięgają do warstwy korowej skóry. Na powierzchni skóry znajdują się pęcherze z surowiczym przesiękiem i wilgotna, czerwona rana. Występuje silny ból. Gojenie następuje w ciągu 15-30 dni, zależnie od rozległości oparzenia i ewentualnego zakażenia. Mogą pozostać przebarwienia. III stopień obejmuje pełną grubość skóry. Powierzchnia skóry ma barwę brązową, białawą lub czarną. Jest twarda przy dotyku i nie jest bolesna ze względu na zniszczone receptory bólowe. W wyniku gojenia powstają blizny. Bezwzględnie wymagane są przeszczepy skóry. IV stopień obejmuje tkanki głębokie, dochodzi do kości, ścięgien i narządów wewnętrznych. W procesie gojenia pozostają znaczne ubytki, które wymagają przeszczepów skóry. Klasyfikacja kliniczna oparzeń uwzględnia: oparzenia lekkie, gdzie powierzchnia oparzenia nie przekracza 15% I lub II stopnia lub 5% III stopnia; oparzenia średnie, gdzie powierzchnia obejmuje nie więcej niż 30% I lub II stopnia lub 15% III stopnia. Oparzenia te stwarzają niebezpieczeństwo uogólnionej reakcji organizmu w postaci wstrząsu; oparzenia ciężkie obejmują ponad 30% I lub II stopnia lub ponad 15% III stopnia oparzeń. Należą do nich także oparzenia twarzy, uszu, rąk, stóp, krocza, dróg oddechowych. Oparzenia średnie i ciężkie powodują występowanie następstw i zmian ogólnych organizmu poszkodowanego. Następstwa te określane są jako choroba oparzeniowa [3, 4]. Leczenie ran – przeszczepy Wybór metody leczenia zależy od rodzaju oparzenia i okolicy ciała, która uległa oparzeniu. Bardzo często u jednego chorego oparzenia leczy się kilkoma metodami: leczenie za pomocą opatrunków, metoda otwarta, wczesne wycięcie oparzenia i przeszczepienie skóry. Operacyjne zaopatrzenie ran oparzeniowych polega na usunięciu martwiczych tkanek – nekrektomii, zanim ulegnie ona zakażeniu. Aby zmniejszyć śmiertelność chorych oparzonych, należy oczyszczone rany zamknąć przeszczepami skóry. Okolicą pobrania przeszczepu określaną jako dawczą pokrywa się ubytki powłok (powierzchnię biorczą), których nie można zszyć. W zależności od pochodzenia przeszczepy dzielimy na: alogeniczne – od innej osoby, ksenogeniczne – czyli obcogatunkowe (ksenogenne), autogeniczne – własne, inaczej autologiczne. Autologiczne przeszczepy skóry w zależności od grubości dzielimy na: przeszczepy pełnej grubości skóry i przeszczepy pośredniej grubości skóry. Przeszczepy alogeniczne konserwowane (pozbawione bakterii, wirusów, prionów), bardzo cienkie, znalazły zastosowanie jako opatrunki biologiczne, szczególnie u dzieci, ponieważ pobranie autoprzeszczepów może być utrudnione ze względu na późniejsze zaburzenia wzrostu i rozwoju. Taki materiał przygotowują wielospecjalistyczne banki tkanek [6]. Opatrunki te mają charakter czasowego opatrunku biologicznego, początkowo wgajająsię, ale po pewnym czasie organizm je odrzuca i muszą być usunięte. Czas ten może być wykorzystany do namnożenia lub hodowli własnych komórek pacjenta. Czasami, ale rzadko, wykorzystuje się przeszczepy ksenogenne, czyli odmiennego gatunku, np. świni. Jednak w takich przypadkach może dochodzić do szybkiego odrzucenia przeszczepu z powodu dużych genetycznych różnic. Przeszczepianie autogenicznej skóry o zróżnicowanej grubości to najczęściej stosowane przeszczepianie własnych tkanek, a w zależności od umiejscowienia można uzyskać przeszczepy o różnej grubości. Przeszczepy pełnej grubości skóry – FTSG (Full Thickness Skin Graft), tzw. przeszczepy Wolfego i Krausego, zawierają naskórek i skórę właściwą. Pobieranie ich jest uciążliwe, a wgajanie trudniejsze, ale są bardziej wartościowym rodzajem przeszczepów (Fot. 1-3). Nie mają tendencji do obkurczania wtórnego, nie zmieniają zabarwienia, dlatego wykorzystuje się je do pokrywania ubytków w obrębie twarzy, szyi, w okolicach stawów i miejsc oporowych, np. na stopach. Są wytrzymałe mechanicznie. Miejsce pobrania zamyka się warstwowo. Z tego powodu ograniczona jest powierzchnia skóry, jaką można pobrać do przeszczepu. Istnieje kilka okolic, z których można pobrać przeszczep pełnej grubości: okolica zauszna, powieka górna, przyśrodkowa powierzchnia ramienia, okolica obojczykowa i pachwinowa [7]. Natomiast do pokrywania ubytków twarzy nie można używać przeszczepów siatkowanych, ponieważ pozostaną dodatkowo blizny. Przeszczepy pośredniej grubości skóry – STSG (Split Thickness Skin Graft), tzw. przeszczepy Thierscha, zawierają naskórek i część skóry właściwej. Zaletą jest łatwość pobierania, możliwość uzyskania dużej powierzchni przeszczepu oraz łatwość wgojenia się. Zazwyczaj skórę pobiera się z pośladka lub uda (przedniej i przednio-bocznej powierzchni, z tułowia lub wewnętrznej strony ramion), omija się okolice twarzy, krocza, stawów, powierzchni dłoniowych rąk i podeszwowych stóp. Przeszczepy te mają swoje wady, takie jak: wtórne obkurczanie po wgojeniu, zmiana zabarwienia oraz brak właściwości amortyzacyjnych, dlatego nie są one w pełni wartościowym materiałem. Rany po pobraniu pośredniej grubości skóry samoistnie się goją w ciągu 7-28 dni, w zależności od grubości pobranego przeszczepu. Wyróżniamy przeszczepy cienkie, średnie i grube [7]. Bardzo cienkie przeszczepy skóry stosowane są jako opatrunki biologiczne, powstrzymują rozwój infekcji oraz hamują utratę płynów. W zależności od grubości przeszczepy mają fragmenty lub całe gruczoły łojowe, potowe, naczynia splotu skórnego, powierzchownego oraz mieszki włosowe. Przeciwwskazaniami do przeszczepów skóry są rany bez oczyszczenia i odpowiedniego unaczynienia oraz zainfekowane. Martwych tkanek nie powinno się wycinać bez możliwości równoczesnego pokrycia powstałych ran za pomocą autoprzeszczepów, aloprzeszczepów bądź substytutów skóry. Porównanie właściwości przeszczepów skóry pełnej i pośredniej grubości, ich wady i zalety przedstawia tabela 1 [7]. Techniki pobierania i przenoszenia przeszczepów zależą od instrumentarium oraz zaplanowanej wielkości i jakości przeszczepu. Najprostszym sposobem pobierania skóry pełnej grubości jest wykonanie „odbitki” ubytku i przeniesienie na miejsce, z którego będzie pobierany przeszczep. Odcisk w przybliżeniu odpowiada wielkości ubytku, a w celu zszycia rany po pobraniu należy odseparować jej brzegi, wykonać hemostazę i zszyć warstwowo. Najczęściej miejscem dawczym jest okolica zauszna, górne powieki, okolica nadobojczykowa czy pachwinowa oraz okolica fałdu pośladkowego lub ramienia. Warunkiem wgojenia się przeszczepu jest jego bezpośredni kontakt z podłożem, tak aby pod nim nie gromadził się ewentualny wysięk. Zakłada się wówczas tzw. opatrunek wiązany, po uprzednim nałożeniu nawazelinowanej gazy, z lekkim uciskiem przeszczep zostaje wciśnięty w ranę (Rys. 2). Gojenie ran Przeszczepy układa się na powierzchni rany i umocowuje je szwami do brzegu ubytku oraz czasami również szwami tzw. pikującymi, zespalającymi przeszczep z dnem rany. Następnie nakładany jest Grasolind i gaza z Octeniseptem lub zaawansowane opatrunki, np. VAC KCL (opatrunek próżniowy), lub opatrunki wysokochłonne, np. Hydrożel, Allevyn. Aby ograniczyć do minimum niebezpieczeństwo przesunięcia się przeszczepu, należy miejsce biorcze unieruchomić np. opatrunkiem gipsowym – longetą, szyną stabilizującą lub kołnierzem stabilizującym. Przez kilka dni chory powinien pozostać w łóżku, przy zastosowaniu profilaktyki przeciwzakrzepowej i przeciwodleżynowej [7]. Na fotografii 4 przedstawiono prawidłowy proces wgajania się przeszczepu pośredniej grubości skóry siatkowanego w 15 dniu po wszczepieniu. Mechanizm wgajania się przeszczepów pośredniej grubości skóry polega na wrastaniu naczyń krwionośnych oraz włókien nerwowych zapewniających prawidłową percepcję bodźców zewnętrznych. W pierwszej fazie krążenia plazmatycznego (1-2 dni) przeszczep wchłania płyn pozakomórkowyz podłoża i zwiększa swoją objętość, a włóknik pomaga przytrzymać przyleganie tego przeszczepu do podłoża. W kolejnym etapie tworzą się połączenia między naczyniami podłoża i przeszczepu, co trwa do kilku dni. Włóknik zastępowany jest tutaj tkanką ziarninową. Wymaga to prawidłowego oczyszczenia rany z martwiczych tkanek, aby w jego dnie odsłonić jak największą ilość naczyń krwionośnych i ostatecznie odtworzyć pełne krążenie w przeszczepie (7-10 dni). Krążenie chłonki następuje równocześnie z powrotem krążenia naczyniowego po ok. 7-8 dniach. Wrastanie włókien nerwowych, czyli reinerwacja, może trwać do kilku miesięcy, a powrót czucia nawet do roku [5]. Najczęstsze powikłania w miejscu biorczym to: infekcje, krwiaki, zbiorniki płynu surowiczego, martwice, a w miejscu dawczym: infekcje, opóźnione gojenie [7, 9]. Słabe umocowanie przeszczepu lub nieprawidłowo założony opatrunek również może spowodować, że przeszczep nie będzie przyjęty, stąd unieruchomienie miejsc, gdzie zostały położone przeszczepy, jest tak ważne po operacji. Pierwsze dni po przeszczepieniu skóry i prawidłowe postępowanie będą miały zasadniczy wpływ na proces gojenia się ran [10]. W miejscach pobrania i przeszczepienia skóry pozostają blizny mniej lub bardziej widoczne w zależności od grubości pobranej tkanki oraz miejsca, z którego zostały pobrane. Podsumowanie Od lat trwają prace nad rekonstrukcją ludzkiej skóry jako alternatywy przeszczepów. Wynalezienie sztucznej skóry Integry DRT®, zastosowanie autologicznych keratynocytów łącznie z przeszczepami siatkowymi, prowadzenie badań nad komórkami macierzystymi np. skóry myszy czy owłosionej skóry ludzkiej stwarzają możliwości w zapobieganiu ciężkim zniekształceniom. Wszystkie te metody są udoskonalane, zdobywają coraz większe zastosowanie ze względu na lepszą funkcjonalność, eliminację bólu, zakażeń i bliznowacenia w miejscu biorczym oraz poprawę wyglądu. Literatura1. J. E. Campbell: Basic trauma. Life suport, Medycyna Praktyczna, Kraków M. Goniewicz: Pierwsza pomoc, PZWL, Warszawa M. Kózka, B. Rumian, M. Maślanka (red.): Pielęgniarstwo ratunkowe, PZWL, Warszawa E. Walewska: Podstawy pielęgniarstwa chirurgicznego, PZWL, Warszawa A. Włodarkiewicz: Dermatochirurgia, Wyd. Cornetis, Wrocław 2009, W. Rowiński, J. Wałaszewski, L. Pączek: Transplantologia kliniczna, Wyd. PZWL, Warszawa 2004, M. Trybus: Podstawy Chirurgii Plastycznej, Wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków 2005, J. Holle: Chirurgia plastyczna, Wyd. PZWL, Warszawa 1996, J. Szmidt, J. Kużdżała: Podstawy chirurgii, Wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków 2009, 539-555, J. Jethon: Chirurgiczne leczenie rany oparzeniowej – współczesne postępowanie, Postępy Nauk Medycznych 2, 3, 2005 Katarzyna Konopkastarsza pielęgniarkaCentrum Medycyny RatunkowejOddział Chirurgii PlastycznejDolnośląski SzpitalSpecjalistycznyim. T. Marciniaka we Wrocławiu Grażyna Szymańska-Pomorskawykładowca UM we Wrocławiukom. +48 609 057 334e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. Źródło:

dodatkowe instrukcje pielęgnacji przeszczepu skóry. nie usuwaj bandaży z przeszczepu skóry lub miejsca dawcy, dopóki lekarz nie zaleci ci tego. utrzymuj obszar wokół przeszczepu skóry w czystości i suchości. przyjmuj wszelkie recepty na leki przeciwbólowe dokładnie zgodnie z zaleceniami. Porozmawiaj z lekarzem o tym, kiedy możesz

Skandal w lubelskim szpitalu m. Jana Bożego w Lublinie miał miejsce w 2015 roku. Dopiero teraz jednak zakończyło się postępowanie w tej sprawie. Okazało się, że do obrażeń u pacjentki przyczynił się nie tylko zły sposób przeprowadzenie zabiegu przez medyków. Pracowali oni bowiem na przestarzałym pacjentka miała przejść operację przegrody nosowej. Podczas zabiegu na łydce pacjentki położono elektrodę, tzw. płytkę koagulacyjną. Pielęgniarki później dostrzegły poważne oparzenie III stopnia. U pacjentki konieczny był przeszczep skóry na nodze oraz długa początku było źleŚledczy odtworzyli bieg wydarzeń podczas pechowej operacji. Okazało się, że

Laure Seguy zauważyła na nosie ślad, który wyglądał, jak zadrapanie. Gdy jednak problem utrzymywał się przez kolejne miesiące, kobieta zaczęła się martwić. Jak się okazało – miała ku temu powody. Mały pryszcz okazał się rakiem. 1. Pryszcz na nosie okazał się rakiem Laure Seguy uwielbiała się opalać. Gdy tylko mogła, wystawiała ciało na słońce lub korzystała z solarium. Zamiłowanie do opalania stało się dla niej nałogiem. Jak się okazało, było to bardzo zgubne dla kobiety. Gdy zauważyła na nosie mały ślad, pomyślała, że to pryszcz lub zadrapanie. Nie wiązała tego objawu z unikaniem kremów do opalania. Sądziła, że jej naturalnie ciemna karnacja stanowi wystarczającą ochronę. Zobacz film: "Badanie skóry to najprostszy sposób na wykrycie zmian nowotworowych" Kobieta sądziła, że ma na nosie pryszcza (facebook) Jednak ślad nie znikał przez kolejne miesiące. Zaczął również krwawić. W październiku Laure skonsultowała sytuację z lekarzem. Dostała krem przeciwbakteryjny i wróciła do domu. Przypisany środek nie pomógł. W lutym pacjentka trafiła do dermatologa. Diagnoza, którą usłyszał, była wstrząsająca: rak podstawnokomórkowy. Niezbędna była amputacja czubka nosa i przeszczep skóry z czoła. Kobieta przeszła kolejno trzy zabiegi, w tym rekonstrukcję nosa poprzez przesunięcie fragmentów skóry od linii włosów. Kobieta straciła część nosa i potrzebowała przeszczepu skóry (facebook) Kolejne tygodnie spędzała głównie w domu. Była skrępowana swoim wyglądem. Na ulicy pytano ją, czy jest ofiarą wypadku lub pobicia. Nowy nos wreszcie się zagoił, ale różni się kształtem od poprzedniego. Po operacjach zostały także liczne blizny na twarzy. Pacjentkę uznano za wyleczoną, ale na jej twarzy zostały blizny (facebook) Laure dziś nie lekceważy profilaktyki słonecznej. Dba o swoją skórę. Ma świadomość, że zdrowie nie jest dane raz na zawsze. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy

Zamysł przeszczepienia człowiekowi różnych organów ciała ma długą ona czasów starożytnych. Pragnie-nie wzbogaceniem ciała ludzkiego w cechy zwierzęce skutkowało wyobrażeniami o nadprzyrodzonych kompozycjach morfologicznych. Skojarzenie możliwości szczepienia, np. drzewek, krzewów, prze-prowadzanego od dawien dawna w ogrodnictwie, podsycane jeszcze obserwacja-mi wrodzonych anomalii anatomicznych u zwierząt i ludzi towarzyszyły nieustannym dążeniom do „udoskonalenia” ciała człowieczego w atrybuty mocy, władzy,mądrości, wiecznego zdrowia, możliwości przetrwania, a nawet takich tęsknot mogły więc być,nie tylko mityczne harpie, chimery, sfinksy, centaury, minotaury, syrenki, satyry i diabły, ale także przynależne prorokom i bogom, nadprzyrodzone zdolności do„przyprawiania” utraconych organów tradycji chrześcijańskiej Europy za patrona transplantologii zazwyczaj po-daje się świętych braci Kosmę (Kuźmę)i Damiana – medyków z Cylicji ( żyjących i działających na terenie Syrii w III wieku, których stracono w 303 r. za panowania cesarza rzymskiego Dioklecjana. Praktykowali medycynę wśród ubogich, bezinteresownie, w imię miłości bliźniego, toteż nadano im przydomek Anárgyroi (z gr. – pozbawieni pieniędzy). Z ich cudownymi uzdrowieniami łączy się szereg legend,a wśród nich przypowieść o przeszczepieniu dolnej kończyny pielgrzymowi cierpiącemu na gangrenę. Podczas snu w miejsce nogi wstawili mu nową, pobraną od co dopiero zmarłego Murzyna. Za patronkę transplantologii podawana bywa również święta Agata z Katanii na Sycylii,która zginęła śmiercią męczeńską w 251roku za czasów cesarza Decjusza. Doznała przed śmiercią niezwykłego przywrócenia odciętych piersi (replantacji??) za sprawą cudownego uzdrowienia dokonanego przez świętego Piotra. Także do replantacji nawiązuje przypowieść z Nowego Testamentu odnosząca się do wydania i pojmania Jezusa w Ogrojcu, a dotycząca przyprawienia ucha słudze Malchosowi:„...wówczas Szymon Piotr mając przy sobie miecz dobył go, uderzył sługę arcykapłana i uciął mu prawe ucho. A (Jezus)dotknąwszy ucha jego, przyprawił je...”(Łuk. 22, 51, Jan 18, 10).Pozostawiwszy transcendentne postrzeganie początków transplantologii, najstarsze dzieje namacalnych i medycznych prób przeszczepiania narządów należy wiązać z doświadczeniami starej medycyny indyjskiej. Prawdopodobnie bo-wiem w Indiach stosowano technikę odwróconego przeszczepu skóry z czoła w celu rekonstrukcji nosa już w czasach starożytnych. Według przekazów nie w pełni udokumentowanych, w dawnych Indiach podejmowano także pierwsze próby przeszczepiania nie tylko skóry alei kończyn. Mogły to być z oczywistych względów wyłącznie heroiczne próby –a w odniesieniu do współczesnej wiedzy medycznej pomysł przeszczepienia koń-czyny może się nam dziś wydać śmieszną i nieodpowiedzialną Wiele stuleci później, bowiem dopiero w XV w. niejaki Branca, medyk z Sycylii stosował z powodzeniem uszypułowane przeszczepy skóry policzka w celu rekonstrukcji nosa (1442 r.). We Włoszech prze-prowadzano również inne śmiałe próby autotransplantacji skóry – Gasparo Tagliacozzi (1546-1599) wprowadził własną technikę etapowego przeniesienia skóry z ramienia na nos (1597 r.). W tym samym czasie znakomity polski lekarz Wojciech Oczko (1537-1599), lekarz nadworny Stefana Batorego i sława wenerologii europejskiej, po raz pierwszy w naszym kraju dokonuje pomyślnej rekonstrukcji nosa z zastosowaniem przeszczepienia skóry. Został wówczas autorem szóstego w świecie opisu przeszczepienia skóry(w 1581 r.) a polskiego króla namawiałaby ten zgodził się na leczenie owrzodzeń podudzi przeszczepem skóry z przed-ramienia lub drugiej kończyny operacji niestety nie doszło, bowiem negatywną opinię dla takiego sposobu leczenia wydał drugi konsulent króla,włoski XVII-XVIII Pierwsze dokonania w zakresie implantacji zębów przypisuje się wielkiemu angielskiemu chirurgowi i przyrodnikowi Johnowi Hunterowi (1728-1793), który wszczepił (implantował) zdrowe zęby swoim pacjentom (1771 r.).Autorem doświadczenia, które miało ogromne wpływ na późniejsze dzieje transplantologii jest włoski fizjolog i eksperymentator Giuseppe Baronio (1759-1811).Wykazał mianowicie w swych pracach eksperymentalnych, że skóra owcy przyjmuje się po przeszczepieniu w inne miejsce, ale u tego samego zwierzęcia(1804 r.).W 1814 r. Joseph Carpue w Londynie wprowadza, wspomnianą wyżej, starodawną technikę hinduską odświeżoną nieco i zaadaptowaną dla nowych on w ten sposób rekonstrukcję nosa u dwóch oficerów armii brytyjskiej oszpeconych w wyniku działań się kolejne, coraz liczniejsze doniesienia o podejmowanych próbach przeszczepiania narządów. Pierwsze eksperymenty z przeszczepianiem kości, ze zmiennym skutkiem, przeprowadzał w1858 Léopold Louis Oliver (1830-1900),zaś chirurg szwajcarski Emil Theodor Kocher (1841-1917) w roku 1883 usiłował przeszczepić tarczycę, chcąc tą metodą leczyć kretynizm do doświadczenia G. Baronio,w roku 1869 chirurg szwajcarski Jacques Reverdin (1842-1929) w Genewie i prawdopodobnie nieco później, ale niezależnie, lekarz francuski Felix Guyon(1831-1920) w Paryżu – stosują wolneauto przeszczepy skóry w przypadku trudno gojących się ran. Konstatują, że najwłaściwsze jest stosowanie małych fragmentów skóry, które dobrze się przyjmują. Natomiast Carl Th iersch(1822-1895), chirurg z Lipska stosuje cienkie, wolne, płatowe przeszczepy skórydo pokrywanie wielkich oparzonych powierzchni (1874 r.), odnotowując, że miejsce po takim pobraniu wkrótce nadaje się do ponownego pobrania XX rosyjski chirurg Vladimir P. Fiłatov(1875-1956) wprowadza w 1917 r. nową technikę plastyki skórnej przy pomocy„zamkniętego, rurkowatego, wędrującego płata”, a w 1924 roku dokonuje pierwszego przeszczepienia rogówki u XX wieku przynosi jednak jeszcze inne, wielkiej wagi doświadczenia i odkrycia, mające istotny wpływ dla dalszych losów transplantologii żywych organów unaczynionych, a zatem nowoczesnej transplantologii narządowej. W1902 roku Emerich Ullman (1881-1937)chirurg węgierski z Wiednia przeszczepia nerkę psa na szyję, z zespoleniem naczyń tejże nerki z naczyniami szyjnymi. Nerka przez kilka dni z powodzeniem wydziela mocz. W tym samym roku publikuje swoje doświadczenia na temat nowej technikizszywania naczyń krwionośnych Alexis Carrel (1873-1944), biolog i chirurg francuski osiadły w USA, rzeczywisty twórca transplantologii narządowej i światowy pionier w tym zakresie. Carrel wraz z Charlesem Claudem Guthrie (1880-1963)dowodzą w 1905 roku, że własna nerka osobnika przeszczepiona w inne miejsce może pracować długo, a przeszczepiona innemu zwierzęciu szybko zatem różnice pomiędzy auto i hetero Związku Sowieckim Władymir Piotrowicz Demichov (ur. 1916) prowadziw latach 40. doświadczenia z przeszcza pianiem serca u psów w okolicę pachwinową (bez krążenia pozaustrojowego),eksperyment udaje się w 1949 roku, aw roku 1951 Demichov przeszczepiaz powodzeniem serce psa do klatki 1947 roku Amerykanie CharlesA. Hufnagel (ur. 1916), David Hume(1917-1973) i Karl Landsteiner (1868-1943) w Bostonie dokonują czasowego przeszczepienia nerki w okolicę łokciową(z zespoleniem naczyń) u pacjentki w okresie połogu powikłanym niewydolnością nerek. Operacja przynosi sukces, bowiem po kilku dniach następuje powrót funkcji nerki Richard Lawler, chirurg z Chicago w dniu przeszczepia nerkę, która funkcjonuje kilkanaście próby przeszczepienia nerki podejmuje się René Kuss w Paryżu, który przeszczepia 16. letniemu chłopcu po urazie jedynej nerki, nerkę jego matki (zgon następuje po 3 tygodniach).Pierwsze doniesienie naukowe dotyczące istoty odrzucania przeszczepu publikuje w 1923 roku Williamson z Baltimore. W latach 20. Earl Calvin Padget (1893-1946) stosuje autoprzeszczepy skóry w przypadku głębokich że skóra bliźniaka jedno-jajowego przyjmuje się jak dniu 23 grudnia 1954 r. Joseph dokonuje w Bostonie pierwszego pomyślnego przeszczepienie nerki u bliźniąt jednojajowych. Autorami tego sukcesu są również John Putnam Merill(nefrolog) i Hartwell Harrison (urolog,pomysłodawca operacji).Przesłanki immunologiczne w początkach transplantologii Ok. 1940 Peter Medavara prowadzi badania (1915-1987) dotyczące istoty odrzucania przeszczepu skóry. Wprowadza stosowanie hormonów sterydowych w eksperymencie na królikach, a 1952 Dixon okrywa zjawisko immunosupresji radiologicznej. W latach 1951-1953 David Hume prze-prowadza 15 przeszczepów nerki bez wszczepienia moczowodu z zastosowaniem immunosupresji zastosowanie napromieniania promieniami X biorcy w przeszczepie rodzinnym wprowadza Merril w 1959 r.,natomiast napromienianie bombą kobaltową wdrażają lekarze francuscy w Necker Hôpitaux w Paryżu. W tym samym roku R. Schwartz i W. Dameshek wykazują działanie 6-merkaptopurynyna tolerancję obcego białka u to staje się przełomem w chirurgii przeszczepów się na tym doświadczeniu chirurg i eksperymentator angielski Roy Calne podaje 6-merkaptopurynę po doświadczalnym przeszczepieniu nerki u psa, uzyskując 6. miesięczne prze-życie. Jest to zachęta do poszukiwania dalszych jeszcze efektywniejszych środków. W 1961 zostaje wprowadzona azathiopryna, aż wreszcie w 1976 r. zostaje zsyntetyzowana cyklosporyna, której wdrożenie kliniczne, jako podstawowego leku immunosupresyjnego, następuje w roku 60. obfitują w spektakularne sukcesy w transplantologii narządów. W roku 1963James Hardy w University of Mississippi dokonuje próby przeszczepienia płuca,a w 1964 przeszczepia pacjentowi serce szympansa, chory żył tylko dniu pierwszy przeszczep serca zakończony sukcesem przeprowadza Christiaan Neethling Barnard ( w Kapsztadzie w szpitalu Groote Schuur, a jego pacjent Louis Washkankski żyje 18 dni. W trzy dni później Adrian Kantrowitz w Nowym Jorku przeprowadza przeszczep serca u niemowlęcia. W 1977 Barnard przeszczepia serce pawiana pacjentowi, który zmarł po kilku godzinach, a następnie innemu pacjentowi serce szympansa – ten zmarł po 3 dniach. W 1968 – Thomas Starzl w USA i wymieniony wcześniej Roy Calne w Cambridge, przeprowadzają z sukcesem przeszczep wątroby u 18. miesięczne-go dziecka z wrodzonym guzem wątroby(pierwsza nieudana próba w 1963 dotyczyła przeszczepu również u dziecka -z atrezją dróg żółciowych). W 1969 pier-wszy udany przeszczep płuc i serca przeprowadza Denton Cooley w 1966 Richard Lillehei przeszczepia trzustkę w Minneapolis, w tym samym czasie przeszczepione zostaje jelito cienkie. W latach 80. Roy Calne uzyskuje10-letnie przeżycie po równoczesnym przeszczepieniu serca, płuc i wątroby, zaś2,5-letnie przeżycie odnotowano przy równoczesnym przeszczepieniu 6 organów: wątroby, trzustki, żołądka, dwunastnicy, jelita cienkiego i 1998 Duybernard w Lyonie jest autorem pierwszego udanego przeszczep u ludzkiej ręki, przy czym odrzut następuje po 29 miesiącach. W 2002 r. dokonuje on przeszczepienia obu rąk. W latach 2002–2003 Levi wykonuje przeszczepy trzewi wraz z powłokami ciała, tj. ze ścianą jamy brzusznej (w 8 na 9 przypadków razem z jelitami).Przeszczepy w pierwszego przeszczepu nerki dokonuje Jan Nielubowicz (1915-2000), aw roku 1968 Wiktor Bross (1903-1994) we Wrocławiu przeszczepia nerkę pobraną od osoby Jan W. Moll w Łodzi prze-prowadza (bez powodzenia), pierwszą transplantację serca w Polsce. Zbigniew Religa przeprowadza w Zabrzu pierwszą udaną operację przeszczepienia R. Kostyrko przeprowadza pierwszy przeszczep wątroby (nieudany),7 dni później drugi przeszczep prze-prowadza w Zabrzu Marian Pardela, chory żył 8 dni. W 1988 w Warszawie zostaje przeprowadzony udany przeszczep nerki i segmentu trzustki, a kilka miesięcy później przeszczep całej trzustki wraz z segmentem dwunastnicy i nerką. W roku1990 w Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie P. Kaliciński dokonuje sześciu udanych przeszczepów wątroby u dzieci,a w zostaje tamże prze-prowadzony pierwszy przeszczep rodzinny wątroby (wraz z zespołem francuskim). zespół Z. Religi przeszczepia serce u dziecka 2,5 rocznego (najmłodsze wówczas dziecko w Polsce), a kolejne najmłodsze w kraju dziecko (21. miesięczne) ma przeszczepione serca w W roku 2002 – Marian Zembala z zespołem przeprowadza w Zabrzu udany przeszczep serca i płuc oraz w tym samym roku równoczesny przeszczep serca i nerki,a w 2003 r. udany przeszczep płuc. Drukuj artykuł Udostępnij: Ostatnio opublikowane artykuły w kategorii Kultura i nauka: DemokracjaKlejstenesowi do głowy nie przyszło, że za 2500 lat demokracja, której był ojcem chrzestnym, wciąż będzie najbardziej pożądanym ustrojem na świecie. W wydaniu ateńskim prawo głosu mieli tylko mężczyźni powyżej 18 roku życia, czyli ok. jednej czwartej mieszkańców. Dzisiaj byłaby to demokracja a’la Korwin-Mikke, od lat postulujący odebranie kobietom praw wyborczych. W międzyczasie Eklezję, gdzie podejmowano publicznie najważniejsze decyzje, zastąpiły parlamenty, a tam w naszym imieniu decyzje podejmują wybrańcy narodu - krok w stronę oligarchii? Jednym z fundamentów dzisiejszej demokracji przedstawicielskiej jest monteskiuszowska zasada trójpodziału władzy. Władza ustawodawcza, wykonawcza i sądownicza MUSZĄ pozostać od siebie niezależne. Stany Zjednoczone jako pierwsze zapisały tę zasadę w konstytucji. Niespotykana wcześniej koncentracja kapitału, Internet, rozwój mediów (szczególnie mediów społecznościowych) dając nieograniczony dostęp do informacji, niestety nie gwarantują systemu ich walidacji. Otwiera to rządzącym i oligarchom różnorakie możliwości do manipulacji i szerzenia mitów, ale również do korupcji politycznej - zgodnie z rzymską zasadą „divide et impera”. Pomagają w tym coraz doskonalsze algorytmy, zamykając nas w „bańce informacyjnej”, podpowiadają nam treści zgodne z naszymi przekonaniami i odcinają od odmiennego punktu widzenia. Paradoksalnie „im bardziej klikasz, tym bardziej jesteś zamknięty”. Zza kulis. Felieton postpandemiczny. Prawie!Jeszcze całkiem niedawno pojęcie lockdownu zdawało się być abstrakcyjnym, niewielu o nim słyszało, a jeszcze mniej doświadczyło. Aż przyszedł marzec 2020! Niemalże z dnia na dzień musieliśmy odrobić lekcję ekonomii: wszyscy i od razu w wersji hardcorowej. Liczę jednak, że okres restrykcyjnych obostrzeń już za nami. Teatr Bagatela gra na pełnych obrotach przy komplecie widowni. Szanowna Publiczność tęskniła za sztuką, której może doświadczać bezpośrednio i jest to mocno krzepiąca konstatacja. Gaduławka. Cykl felietonów W Krakowie na Kazimierzu ustawiono Gaduławkę. Jest to ławka, jak sama nazwa wskazuje, do gadania. Inicjatorzy tego pomysłu tłumaczą, że ławka jest głównie, jak to się teraz ładnie mówi, dedykowana ludziom starszym i samotnym. Napis na ławce zachęca: „Jeśli masz ochotę na rozmowę, usiądź na tej ławce i poczekaj, aż się ktoś dołączy”. I nic więcej. Nie ma określonego czasu wyczekiwania ani tematu rozmowy. I to błąd. Dobrze by było, określić czas oczekiwania. Lodówka i telewizor. Cykl felietonówTen felieton miał wyglądać całkiem inaczej. Szczerze mówiąc, chciałem wszystkich pocieszyć, że koniec końców, każdy głupi polityczny numer bardziej otwiera ludziom oczy, niż ich usypia. Widać to najlepiej u nas po efektach tzw. Polskiego Ładu. Ale żeby lepiej to zobrazować, opisałem pewne spotkanie sprzed lat, kiedy znajomi Rosjanie tłumaczyli mi, na czym polega praktyka sprawowania władzy metodą „lodówka i telewizor”. I, niestety, historia ostatnich dni dopisała do tego tragiczną glosę. Między sztuką figuratywną a nutką abstrakcji. CX ART Consultronix SA już po raz drugi wsparł młodych artystów. Artur Wieczerzyński i Robert Nawe zostali laureatami organizowanego przez tę firmę konkursu CX ART, a ich obrazy trafiły do tworzonej od paru lat kolekcji sztuki. W CX News nr 2/28/2009 opublikowano również: Finanse Siemens Finance liderem w finansowaniu zakupu aparatury medycznej Okulistyka Marzenia ultrasonografisty okulistycznego Pełna gama akcesoriów dla OS3 Novitrex 3000 Dermatologia Chłodziarki jako uzupełnienie zabiegów laserowych Nowości Quantel Derma Radiologia BuckyDiagnost FS nowoczesny kostno-płucny Czy "The Beatles" mieli wpływ na rozwój medycyny? Rodzina śródoperacyjnych, mobilnych aparatów BV Ultrasonograf HD11 XE Kultura i nauka Czas na wino Dość tego! Remanent i siły ciemności Świństwo

^{Tomasz Budlewski. Zgrubienie pod skórą w miejscu blizny po operacji przeszczepu skóry – odpowiada Dr n. med. Ryszard Magiera. Usunięcie znamienia z okolicy oka – odpowiada Dr n. med. Krzysztof Jach. Zabieg plastyczny z przeszczepem WPSPG – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski. Zabieg rekonstrukcyjny z przeszczepem WPSPG – odpowiada Lek.}

Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje Operacja przeszczepu skóry po oparzeniu хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Wskazania do zabiegu Przygotowanie Z kim się skontaktować? Technika Przeciwwskazania do zabiegu Powikłania po zabiegu Opieka po zabiegu Prawie każdy z nas przynajmniej raz w życiu płonął wrzątkiem, żelaznymi, gorącymi przedmiotami z przyborów kuchennych, otwartym ogniem. Ktoś "miał szczęście" w codziennym życiu, ale ktoś dostał swoją porcję adrenaliny w produkcji. Czy to boli strasznie? Oczywiście! Czy jest blizna? W większości przypadków tak. Ale to przy niewielkim rozmiarze rany. A co z sytuacją, gdy powierzchnia spalania ma znaczące wymiary, a przeszczep skóry po oparzeniu jest najskuteczniejszym, a nawet jedynym sposobem na rozwiązanie trudnego problemu fizycznego, kosmetycznego i psychologicznego? Zalety i wady plastyki skóry na oparzenia Operacja przeszczepu skóry po oparzeniu lub innym urazie skutkującym dużą otwartą raną nazywana jest plastyką skóry. I jak każda chirurgia plastyczna, może mieć swoje zalety i wady. Główną zaletą tego leczenia dużych oparzeń jest ochrona powierzchni rany przed uszkodzeniem i infekcją. Nawet tkanka ziarninująca służy do ochrony powierzchni rany, ale nie jest pełnowartościową wymianą dojrzałej skóry i jakiekolwiek obniżenie odporności podczas gojenia się ran może spowodować poważne komplikacje. Ważnym aspektem jest to, że w ten sposób zapobiega się utracie wody i cennych składników odżywczych przez odsłoniętą powierzchnię rany. Ten punkt jest niezbędny, jeśli chodzi o duże rany. Jeśli chodzi o estetyczny wygląd zranionej skóry, rana po transplantacji skóry wygląda znacznie atrakcyjniej niż wielka, przerażająca blizna. Wadę plastyki skóry można uznać za pewne prawdopodobieństwo odrzucenia przeszczepu, co często ma miejsce w przypadku skóry allogenu i innych materiałów. Jeśli natywna skóra zostanie przeszczepiona, ryzyko, że się nie zapuści, znacznie się zmniejszy. Bardzo często, po operacji przeszczepu skóry, w trakcie procesu gojenia pojawia się świąd skóry, który przeszkadza pacjentowi. Ale to zjawisko jest tymczasowe, czemu można zapobiec, stosując specjalne kremy. Względny brak przeszczepu skóry można uznać za dyskomfort psychologiczny spowodowany przeszczepieniem czyjejś skóry za pomocą alloprzeszczepów, ksenoprzeszczepów lub materiałów syntetycznych. [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8], [9], [10] Materiały stosowane w transplantacji skóry Jeśli chodzi o przeszczep skóry, pojawia się całkowicie uzasadnione pytanie o materiał dawcy. Materiał do transplantacji może być: Auto-skin - własna skóra z niewypalonej części ciała, którą można ukryć pod ubraniem (najczęściej jest to skóra wewnętrznej strony uda), Allokozha to skóra dawcy pobrana od martwej osoby (trupa) i puszkowana do dalszego użytku. Skóra Xenot to skóra zwierząt, zwykle świnek. Amonia jest ochronną skorupą zarodka człowieka i zwierząt należących do wyższych kręgowców. Obecnie istnieje wiele innych syntetycznych i naturalnych powłok na rany oparzeniowe, ale w większości przypadków powyższe materiały są preferowane. Podczas przesadzania skóry po oparzeniu stosuje się głównie przeszczepy biologiczne: auto-skin i alokacja. Ksenopowe, owcze, sztucznie hodowane przeszczepy kolagenu i komórek naskórka, a także różne materiały syntetyczne (eksplanty) są stosowane głównie wtedy, gdy potrzeba tymczasowego owinięcia ran, aby zapobiec infekcji. Wybór materiału często zależy od stopnia oparzenia. Tak więc, w przypadku oparzeń o stopniach III i IV zaleca się stosowanie autoprzeszczepu, a w przypadku oparzeń IIIA preferowany jest przydział. Do wykonania plastyki skóry można zastosować 3 rodzaje skóry: kawałki skóry dawcy całkowicie oddzielone od ciała i nie komunikujące się z innymi tkankami ciała (wolny plastik), miejsca natywnej skóry, które za pomocą mikroobróbek są przesuwane i rozciągane na całej powierzchni rany, kawałek skóry z podskórnym tłuszczem, związany z innymi tkankami ciała tylko w jednym miejscu, który jest nazywany nogą karmienia. Zastosowanie dwóch ostatnich typów nazywa się non-free plastic. Przeszczepy mogą również różnić się grubością i jakością: cienka klapa (20-30 mikronów) obejmuje naskórkową i podstawową warstwę skóry. Taki przeszczep nie ma dobrej elastyczności, może się marszczyć i jest podatny na uszkodzenia, dlatego niezwykle rzadko używa się oparzeń, z wyjątkiem tymczasowej ochrony. klapy średniej grubości lub pośrednie (30-75 mikronów). Zawierają warstwy naskórkowe i skórne (całkowicie lub częściowo). Materiał ten ma wystarczającą elastyczność i wytrzymałość, prawie nie do odróżnienia od prawdziwej skóry. Może być używany na stronach mobilnych, na przykład w regionie wspólnym, ponieważ nie ogranicza ruchów. Idealny do oparzeń. Gruba klapa lub klapa na całej grubości skóry (50-120 mikronów) jest używana rzadziej, z bardzo głębokimi ranami lub ranami znajdującymi się w strefie widoczności, szczególnie na twarzy, szyi, strefie dekoltu. W przypadku jego przeszczepu wymagane jest, aby obszar dotknięty chorobą posiadał wystarczającą liczbę naczyń krwionośnych, które łączą się z naczyniami włośniczkowymi płata dawcy. Przeszczep złożony. Klapka zawierająca, oprócz skóry, podskórną warstwę tłuszczu, jak również chrzęstną tkankę. Jest stosowany w chirurgii plastycznej w chirurgii plastycznej twarzy. Pośrednie płaty skóry, nazywane również split, są używane do przeszczepu skóry po oparzeniu. Wskazania do zabiegu Aby dobrze zrozumieć tę kwestię, należy przypomnieć klasyfikację oparzeń według stopnia uszkodzenia skóry. Istnieją 4 stopnie ciężkości oparzeń: Do oparzeń pierwszego stopnia należą niewielkie oparzenia, w których uszkodzona jest tylko górna warstwa skóry (naskórek). Takie palenie jest uważane za lekkie (powierzchowne, płytkie) i wykazuje bolesne odczucia, nieznaczne obrzmienie i zaczerwienienie skóry. Zwykle nie wymaga specjalnego traktowania, chyba, że oczywiście jego powierzchnia nie jest zbyt duża. Oparzenia II stopnia różnią się głębiej. Nie tylko naskórek jest uszkodzony, ale także następna warstwa skóry - skóra właściwa. Oparzenie objawia się nie tylko intensywnym zaczerwienieniem dotkniętego obszaru skóry, wyraźnym obrzękiem i silnymi odczuciami bólowymi, na spalonej skórze pojawiają się bąbelki wypełnione cieczą. Jeśli obszar oparzenia zajmuje miejsce o średnicy mniejszej niż 7 i pół centymetra, oparzenie jest uważane za lekkie i często nie wymaga pomocy medycznej, w przeciwnym razie lepiej udać się do placówki medycznej. Większość oparzeń domowych jest ograniczona do I lub II ciężkości, chociaż przypadki cięższych obrażeń są również powszechne. Oparzenia trzeciego stopnia są już uważane za głębokie i poważne, ponieważ poważne uszkodzenie obu warstw skóry (naskórka i skóry właściwej) powoduje wystąpienie nieodwracalnych skutków w postaci śmierci tkanki. W tym przypadku cierpi nie tylko skóra, ale także tkanki pod nią (ścięgna, mięśnie, kości). Różnią się one znaczącymi, czasami nieznośnymi bólami w dotkniętym obszarze. Oparzenia trzeciego stopnia na głębokość penetracji i dotkliwość są podzielone na 2 rodzaje: Stopień IIIA. Gdy skóra zostaje uszkodzona aż do warstwy zarodkowej, która zewnętrznie przejawia się w postaci dużych elastycznych bąbelków z żółtawą cieczą i tym samym dnem. Istnieje możliwość powstania czaszki (kolor żółty lub biały). Czułość jest zmniejszona lub nieobecna. Stopień IIIB. Pełne uszkodzenie skóry na wszystkich jej warstwach, podskórna warstwa tłuszczu jest również zaangażowana w proces. Te same duże bąbelki, ale już z czerwonawym (zakrwawionym) płynem i tym samym lub białawe wrażliwe na dotyk dna. Strupy brązu lub szarości znajdują się tuż pod powierzchnią zdrowej skóry. W przypadku oparzenia czwartego stopnia martwica (zwęglenie) tkanek dotkniętego obszaru jest charakterystyczna dla samych kości, z całkowitą utratą wrażliwości. Stopnie oparzenia III i IV uważane są za głębokie i ciężkie, niezależnie od wielkości rany oparzeniowej. Niemniej jednak, we wskazaniach do przeszczepienia skóry po oparzeniu najczęściej pojawiają się tylko stopień IV i IIIB, zwłaszcza jeśli ich średnica w średnicy przekracza 2 i pół centymetra. Wynika to z faktu, że brak pokrycia dużej i głębokiej rany, której nie można wciągnąć samodzielnie, służy jako źródło utraty składników odżywczych, a nawet może zagrozić śmierci pacjenta. Oparzenia stopnia IIIA, a także drugiego stopnia są uważane za graniczne. W niektórych przypadkach lekarze mogą sugerować przeszczepienie skóry po oparzeniu i na tych obszarach, chociaż nie ma specjalnej potrzeby przyspieszania gojenia się ran oparzeniowych i zapobiegania ich szorstkim bliznowaceniu. [11], [12], [13], [14], [15], [16] Przygotowanie Przeszczep skóry po oparzeniu jest zabiegiem chirurgicznym i podobnie jak każda interwencja chirurgiczna wymaga pewnego przygotowania pacjenta i samej rany do plastyki skóry. W zależności od etapu oparzeń i ran, stanu utrzymywane pewne terapie (oczyszczanie mechaniczne Plus leczenie lekami) skierowane do czyszczenia ran ropy usunięcie części martwiczej (martwe komórki), zapobieganie wnikania zakażenia i rozwoju procesu zapalnego, a jeśli to konieczne stosowanie antybiotyków je leczyć . Równocześnie podejmowane są działania mające na celu wzmocnienie mechanizmów obronnych organizmu (preparaty witaminowe i opatrunki z maścią witaminową, produkty wzmacniające). Kilka dni przed zabiegiem miejscowych nośnikach określonych antybiotyków wyładowcze i antyseptyczne: antyseptycznego kąpieli „nadmanganianu” lub inne roztwory antyseptyczne lub bandaże z maścią penicyliny furatsilinovoy i promieniowania UV rany. Stosowanie opatrunków maściowych zatrzymuje się na 3-4 dni przed przewidywaną datą operacji, ponieważ pozostałe cząstki maści będą zakłócać przeszczepienie przeszczepu. Pacjenci otrzymują wysokiej jakości pokarm białkowy. Czasami wykonuje się transfuzję krwi lub osocza. Kontrolujemy wagę pacjenta, badamy wyniki badań laboratoryjnych, wybrane leki do znieczulenia. Bezpośrednio przed operacją, zwłaszcza jeśli wykonuje się ją w znieczuleniu ogólnym, konieczne jest podjęcie działań w celu oczyszczenia jelit. W tym samym czasie będziesz musiał powstrzymać się od picia i jedzenia. Jeśli przeszczep jest wykonywany w pierwszych dniach po urazie rany po oparzeniu, nazywa się to pierwotnym i nie wymaga starannych środków, aby przygotować się do operacji. Wtórna transplantacja, która następuje po trwającym 3-4 miesiące kursie, wymaga obowiązkowego przygotowania do operacji przy użyciu powyższych metod i środków. Na etapie przygotowawczym rozwiązano również kwestię znieczulenia. Jeśli względnie niewielki obszar skóry zostanie przeszczepiony lub rana zostanie wycięta, wystarczy znieczulenie miejscowe. Z rozległymi i głębokimi ranami lekarze mają tendencję do znieczulenia ogólnego. Ponadto, jeśli to konieczne, lekarze powinni być gotowi na transfuzję krwi. [17], [18], [19], [20], [21] Z kim się skontaktować? Technika przeszczep skóry po oparzeniu Etapy operacji przeszczepu skóry po oparzeniu zależą od materiału używanego przez chirurga plastycznego. Jeśli używasz automatycznego karnacji, pierwszą rzeczą jest pobranie materiału od dawcy. W przypadku, gdy stosowane są inne typy przeszczepów, w tym konserwatywne biologiczne, ten punkt jest pomijany. Autografty prowadnicy (wycięcie przeszczepów skóry o wymaganej grubości i rozmiarów) korzystnie prowadzi się przed skalpelem lub specjalny nóż do skóry, ale w chwili obecnej, chirurdzy preferują dermatomów także wygodne i proste w użyciu narzędzi, które znacznie ułatwiają pracę lekarzy. Szczególnie nadaje się do przeszczepiania dużych płatów skóry. Zanim zaczniesz wycinać skórę dawcy, musisz określić rozmiar płatka, który musi dokładnie odpowiadać konturom rany oparzeniowej, gdzie skóra zostanie przeszczepiona. Aby zapewnić doskonałe dopasowanie do rany jest stosowana rentgenowska iść zwykłej taśmy celofan i prowadzić okrągły obrys rany, a następnie gotowy do „szablon” przeniesiony do miejsca, w którym planowane jest podjęcie skóry dawcy. Skórę do przeszczepu można pobrać z dowolnej odpowiedniej wielkości ciała, starając się unikać obszarów, których nie można przykryć ubraniem. Najczęściej wybór należy do zewnętrznej lub tylnej części ud, pleców i pośladków. Weź pod uwagę także grubość skóry. Po tym, jak lekarz zdecydował się na miejsce dawcy, rozpoczyna się przygotowywanie skóry do wycięcia. Skórę w tym miejscu myje się 5% roztworem mydła (można użyć benzyny), a następnie kilkakrotnie starannie leczymy alkoholem medycznym. Przez "szablon" za pomocą skalpela / noża (dla małych obszarów) lub dermatomu (dla dużych klap), wycina się odpowiednią klapkę o wymaganej grubości, taką samą na całej powierzchni. W miejscu cięcia powstaje rana z niewielkim krwawieniem, która jest leczona środkami hemostatycznymi i antyseptycznymi, po czym nakłada się na nią aseptyczny opatrunek. Rany na miejscu dawcy są płytkie, więc proces gojenia przebiega zazwyczaj szybko i bez komplikacji. Przesadzanie skóry po oparzeniu także wymaga przygotowania oparzenia. Konieczne może być oczyszczenie rany, usunięcie martwiczych tkanek, wykonanie hemostazy, wygładzenie łóżka rany i przecięcie potłuczonych blizn wzdłuż brzegów rany. Wycięty autoprzeszczep jest natychmiast umieszczany na przygotowanej powierzchni rany, delikatnie łącząc krawędzie i równomiernie dociskany gazą przez kilka minut, nie pozwalając na ruch klapy. Klapy średniej grubości można przymocować za pomocą katgutu. Powyżej nakłada się bandaż ciśnieniowy. Aby dobrze utrwalić płatek skóry, możesz użyć mieszaniny roztworu fibryny (lub osocza) z penicyliną. Jeżeli skóra jest szczepiony na małym obszarze płatów skóry integralnych pochodzi, ale jeśli powierzchnia rany jest o znacznych rozmiarach nałożony lub kilku klap stosować ze szczególną przeszczepu microincision który może znacznie się rozciągać i dostosowania wielkości rany (perforowana przeszczepu). Przeszczep skóry z dermatomem Operacja przeszczepu skóry po oparzeniu rozpoczyna się od przygotowania dermatomu. Boczna powierzchnia cylindra pokryta jest specjalnym klejem, gdy po kilku minutach lekko wyschniętej, smarowana powierzchnia jest przykryta gazą. Gdy gazy wystają, nadmiar krawędzi zostaje odcięty, po czym dermatom zostaje wysterylizowany. Około pół godziny przed operacją noże dermatome są traktowane alkoholem i suszone. Obszar skóry, z którego zostanie pobrana pączka z pączka, jest również pocierany alkoholem i czekał aż wyschnie. Powierzchnia noży do dermatomu (z gazy) i pożądany obszar skóry pokryty jest klejem dermatomicznym. Po 3-5 minutach klej całkowicie wyschnie i można rozpocząć wycięcie klapki skóry dawcy. W tym celu cylinder dermatomalny jest dociskany do skóry, a kiedy przywiera, jest lekko podnoszony przez dermatom, rozpoczynając cięcie płata skóry. Noże z rytmicznym ruchem wycinają klapę, która jest starannie nałożona na obracający się cylinder. Po osiągnięciu wymaganej wielkości płata skóry wycina się skalpelem. Z cylindra dermatomu autograft jest ostrożnie usuwany i przenoszony na powierzchnię rany. Przeszczepianie alloprzeszczepów Jeśli przeszczep skóry po oparzeniu ma na celu zamknięcie rany na długi czas, zaleca się stosowanie autoprzeszczepów. Jeśli konieczne jest tymczasowe zakrycie rany, najlepszym rozwiązaniem jest przeszczep konserwowanej skóry ze zwłok. Można oczywiście użyć skóry dawców, na przykład klap z amputowanych kończyn. Ale taka powłoka jest szybko odrzucana, nie dając żadnej pełnej ochrony przed ranami i infekcjami. Prawidłowo zachowany baldachim zostaje odrzucony znacznie później. Jest doskonałą alternatywą dla autograftów, jeśli nie ma możliwości ich użycia ze względu na niedobór skóry dawcy. Ale przecież przeszczepianie allodionów często daje szansę uratowania życia pacjenta. Operacja transplantacji allodenów nie powoduje żadnych szczególnych trudności. Spalającą się powierzchnię oczyszcza się z tkanek ropnych i martwiczych, przemywa kompozycją antyseptyczną i nawadnia roztworem antybiotyku. Na przygotowaną ranę włóż allo-skórkę, najpierw zwilż ją w roztworze fizjologicznym z dodatkiem penicyliny i przymocuj rzadkimi szwami. Przeciwwskazania do zabiegu Być może operacja przeszczepu skóry po oparzeniu w porównaniu z innymi zabiegami chirurgicznymi wydaje się nieszkodliwa i stosunkowo łatwa, są sytuacje, w których takie manipulacje są niedopuszczalne. Niektóre z nich są związane z niewystarczającym przygotowaniem rany do przeszczepu skóry, a inne - z patologiami zdrowia pacjenta. Przeszczep skóry po oparzeniu występuje około 3-4 tygodni po urazie. Wynika to z faktu, że po 20-25 dniach rana jest zwykle pokryta tkanką ziarninową, która wygląda jak ziarnista powierzchnia z dużą liczbą naczyń krwionośnych o bogatym różowym zabarwieniu. Jest to młoda tkanka łączna, która powstaje w drugim etapie gojenia się dowolnej rany. Przeszczepy skóry na dużych obszarach i głębokie oparzenia nie mogą zostać wykonane, dopóki skóra nie zostanie całkowicie oczyszczona z martwych komórek i powstanie tkanka ziarninowa. Jeśli młoda tkanka ma bladą barwę i obszary nekrotyczne, przeszczepienie skóry będzie musiało zostać odłożone do czasu, aż wycięcie słabej tkanki w jej miejscu nie stanie się silną nową. Jeśli rana jest dość skromna i wyraźnie określona, rany są oczyszczane, a operacja przeszczepu skóry nie jest zabroniona nawet w pierwszych dniach po urazie, bez czekania na rozwój objawów wtórnego zapalenia. Zabrania się wykonywania przeszczepów skóry, jeśli widoczne są ślady zapaleń, wysięku rany lub ropnego wyładowania w obrębie rany i wokół niej, co może wskazywać na obecność infekcji w ranie. Względne przeciwwskazania do przeszczepu skóry są złym stanem pacjenta w momencie przygotowania do zabiegu, na przykład szokiem, dużą utratą krwi, wyczerpaniem, niedokrwistością i niezadowalającym badaniem krwi. Przeszczepy skóry, lecz nie operacja jest bardzo skomplikowane, a czas potrzebny tylko około 15-60 minut, jednak polecenia należy się liczyć ze znaczącą zachorowalnością takiej manipulacji, dzięki czemu przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym. Nietolerancja na leki stosowane w znieczuleniu jest także względnym przeciwwskazaniem do operacji przeszczepu skóry po oparzeniu. [22], [23], [24], [25], [26], [27] Powikłania po zabiegu Prawidłowa definicja czasu operacji, ostrożne i skuteczne przygotowanie do przeszczepu skóry po oparzeniu, odpowiednia opieka nad przeszczepioną skórą są głównymi warunkami pomyślnej operacji i pomagają zapobiegać nieprzyjemnym konsekwencjom. A jednak czasami ciało pacjenta, z powodów, które są zrozumiałe tylko dla niego, nie chce wziąć nawet skóry rodzimej, uważając ją za obcą substancję i po prostu ją topi. Ten sam rodzaj komplikacji może spowodować nieprawidłowe przygotowanie rany do zabiegu chirurgicznego, jeśli ropa i martwe komórki skóry pozostaną w ranie. Czasami dochodzi do odrzucenia przeszczepionej skóry, która objawia się całkowitą lub częściową martwicą. W tym ostatnim przypadku reoperacja jest pokazana po usunięciu przeszczepionej i niezespolonej klapki skórnej. Jeśli nekroza jest częściowa, tylko martwe komórki powinny zostać usunięte, pozostawiając te, które się zakorzeniły. Nie zawsze skóra przyzwyczaja się szybko, czasami proces ten jest opóźniony o kilka miesięcy, choć zwykle trwa to 7-10 dni. W niektórych przypadkach szwy pooperacyjne zaczynają krwawić. W przypadku niewystarczającej sterylności podczas operacji lub złego przygotowania przedoperacyjnego może wystąpić dodatkowe zakażenie rany. W niektórych przypadkach, po udanej operacji i uzdrowienia przeszczepionej skóry na może się wydawać dziwne lub owrzodzenia występuje uszczelnić blizny operacyjnej (skrzyżowanie zdrowego dawcy i skóry), brak prawidłowego wzrostu włosów i zmniejszoną wrażliwość na zasiedlania skóry. Niefortunne konsekwencje niewłaściwego wyboru materiału do przeszczepu i przedwczesnej eksploatacji mogą ulec uszkodzeniu (pękanie) z przeszczepionej skóry, a także ograniczenie ruchu (skurcz) w stawie, gdzie przeszczepy skóry po oparzeniu zostało wykonane. [28], [29], [30], [31], [32] Opieka po zabiegu Przywrócenie skóry po operacji przeszczepu skóry po oparzeniu występuje w 3 etapach. Od momentu zakończenia operacji plastyki skóry w ciągu 2 dni następuje adaptacja połączonych powłok skórnych, po których rozpoczyna się proces regeneracji skóry, który trwa około 3 miesięcy. W tym czasie konieczne jest zabezpieczenie miejsca z przeszczepioną skórą przed uszkodzeniami mechanicznymi i termicznymi. Bandaż można usunąć nie wcześniej niż na to pozwoli lekarz. Początkowo, po usunięciu opatrunku jest pokazany otrzymania leków, które zmniejszają bolesne odczucia, jeśli istnieje taka potrzeba, a także smarowanie szczepionych młodej skóry specjalnymi maściami, zapobiega jej wysuszeniu i peeling, a także łagodzi świąd (zimny pasty, maści lanolina i inne preparaty, zapewnienie utrzymania odpowiedniej wilgotności tkanki). Pod koniec zmian regeneracyjnych rozpoczyna się proces stabilizacji, kiedy nie są wymagane żadne specjalne środki do pielęgnacji przeszczepionej skóry. Początek procesu stabilizacji z wielką pewnością wskazuje, że przeszczep skóry po oparzeniu zakończył się sukcesem. Okres rehabilitacji Pod koniec operacji przeszczepu skóry po oparzeniu konieczne jest zapewnienie dobrego dopasowania przeszczepu do łożyska rany. Aby to zrobić, starannie ściśnij resztki krwi, aby nie zakłócały przylegania tkanek. Czasami przeszczep jest zabezpieczony przez naciąganie szwów (na przykład w przypadku perforowanej klapy). Jeśli przeszczep jest unieruchomiony niciami, to ich krawędzie pozostają nieobrzezane. Na wierzchu przeszczepionej płata skóry układa się wilgotne waciki, następnie waciki bawełniane i ciasno związane luźnymi końcami nici. Aby zapobiec odrzuceniu przeszczepionych przeszczepów, bandaże są nawadniane za pomocą roztworów glikokortykosteroidów. Zazwyczaj wszczepienie przeszczepu następuje w ciągu 5-7 dni. W tym czasie opatrunek nie jest usuwany. Po tygodniu lekarz bada ranę, usuwając jedynie górne warstwy bandaży. Kwestię pierwszego opatrunku podejmuje się indywidualnie. Wszystko zależy od stanu pacjenta po operacji. Jeśli opatrunek jest suchy, pacjent nie ma temperatury i obrzęku, tylko rana jest zraniona. Jeśli opatrunek jest również mokry, nie przejmuj się przedwcześnie. Wynika to z nagromadzenia wysięku z rany pod przeszczepem. Czasami wystarczy, aby go uwolnić i wzmocnić przeszczep bandażem. Jeśli pod przeszczepem znajduje się krew lub ropa, istnieje duże prawdopodobieństwo, że się nie zapuści. Jeśli to konieczne, przepisywany jest pierwszy opatrunek, podczas którego niezainfekowane tkanki są usuwane. Następnie wykonują nową operację przeszczepu skóry. Jeśli wszystko pójdzie gładko, przeszczep zostanie połączony ze skórą przez 12-14 dni. Po zdjęciu bandaża wygląda on blado i nierównomiernie, ale po pewnym czasie zyskuje normalny różowy odcień. Jeśli bandaż nie zostanie zastosowany po operacji z jakiegoś powodu, należy zabezpieczyć przeszczepiony obszar przed uszkodzeniem (na przykład za pomocą ramy drucianej). [33], [34] Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.

Wszystko na rozprawie - plastik wolny przeszczep skóry ("przeszczepy skóry"). Niestety, tylko przetrwa własną skórę. Sztuczne i podarował może pomóc tylko chwilowo. Kolejnym etapem operacji jest zamknięcie powstałej rany. Jeżeli chirurg musiał usunąć dużo skóry, konieczny jest , którą zwykle pobiera się z uda.

Naskórek jest jedną z trzech warstw skóry. Pełni on funkcję ochronną. Naskórek dzieli się na cztery lub pięć warstw. Są to (od zewnątrz): warstwa rogowa, warstwa jasna, warstwa ziarnista, warstwa kolczysta oraz warstwa podstawna. Grubość naskórka średnio nie przekracza 1 mm i jest większa w przypadku podeszwy dłoni i stóp. W naskórku dochodzi do cyklicznego powstawania nowych komórek, które przesuwając się ku górze, z czasem tworzą nową warstwę, która powoli ulega odwodnieniu oraz obumarciu i złuszczeniu. Proces ten nazywany rogowaceniem (keratynizacją) jest naturalnym procesem zachodzącym w ludzkiej skórze. Trwa on przeciętnie 28 dni. spis treści 1. Jak złuszczać naskórek? 2. Preparaty ułatwiające złuszczanie naskórka W niektórych miejscach proces keratynizacji przebiega szybciej, co powoduje, że komórki nie ulegają złuszczeniu, ale kumulują się na skórze, sprawiając, że staje się ona gruba, szorstka, poszarzała. Taka kondycja skóry znacznie utrudnia również wchłanianie się kosmetyków i innych środków pielęgnacyjnych. Najczęściej problem ten dotyczy skóry na stopach (a zwłaszcza piętach), łokciach oraz kolanach. Są to miejsca szczególnie narażone na ucisk i tarcie, a dodatkowe warstwy naskórka gromadzą się tam w celach ochronnych. Jednak takie nagromadzenie martwych komórek sprawia, że skóra w tych miejscach wygląda nieestetycznie, a także taki stan może prowadzić do rozwinięcia się odcisków, modzeli i nagniotków. Zobacz film: "Polacy żyją aż 7 lat krócej niż Szwedzi" 1. Jak złuszczać naskórek? Aby zapobiegać nadmiernemu kumulowaniu się martwych komórek naskórka w tych szczególnych okolicach skóry, należy dbać o nią regularnie i w szczególny sposób. Aby skóra pięt, kolan i łokci była gładka, miękka i elastyczna, musimy przede wszystkim pamiętać, aby przed zastosowaniem kosmetyku nawilżającego złuszczyć martwą warstwę naskórka. Możemy to zrobić za pomocą różnego rodzaju pumeksów (skóra pięt) lub stosując specjalne peelingi. Peelingi możemy kupić w drogerii lub aptece albo udać się do kosmetyczki, aby to ona dobrała odpowiedni jego rodzaj. Dopiero po dokładnym przygotowaniu skóry wchłonie ona preparaty nawilżające, które zastosujemy. Ważne jest, aby skórę łokci, kolan oraz stóp pielęgnować systematycznie, nie dopuszczając do zbyt dużego nagromadzenia martwego naskórka. Zaniedbanie takiej pielęgnacji skóry rodzi ryzyko pojawienia się bolesnych pęknięć, których gojenie trwa długo, a dodatkowo podnosi prawdopodobieństwo zakażenia w pękniętych miejscach. W momencie kiedy skóra naszych kolan, łokci czy stóp jest w dobrej kondycji, nie można zapominać, że każde zwiększenie nacisku czy tarcia w tych okolicach, chociażby przez długie chodzenie w butach na wysokim obcasie czy sprzątanie w pozycji na kolanach, może doprowadzić do nawrotu dolegliwości. Należy więc stosować preparaty ułatwiające złuszczanie się martwego naskórka, które nie pozwolą na nadmierne nagromadzenie się jego martwych komórek. 2. Preparaty ułatwiające złuszczanie naskórka Do preparatów takich należą między innymi maści zawierające w swoim składzie alantoinę. Alantoina ma właściwości keratolityczne, czyli powoduje złuszczanie się martwego naskórka, dodatkowo prowadzi do regeneracji nowych komórek naskórka. Dzięki pozytywnemu wpływowi alantoiny na odbudowę płaszcza hydrolipidowego skóry oraz regulacji wydzielania sebum substancja ta pośrednio wpływa na właściwości nawilżające i natłuszczające skóry. Dodatkowo maść z alantoiną wykazuje działanie łagodzące i kojące. Regularne stosowanie maści z alantoiną zapobiega nagromadzaniu się martwych komórek naskórka w okolicach kolan, łokci i stóp, a zastosowanie jej w walce z już zgrubiałą, szorstką skórą tych okolic sprawi, że proces leczenia będzie krótszy i niebolesny. Maści zawierające alantoinę przywrócą skórze elastyczność, gładkość oraz zdrowy wygląd. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy

Թ ቾዊጬюփ π	ቭщофуկа ዢհ	Χո ռ	Жаւирс еχοշэскሳл хиλу
Цቬзеձ ጳፒ	Լቴхужопայ βаպቷкուπуኃ есυ	Ւиችանаглሑ уኆоմኅхէժա	ኑሕጶцο тр υχωскըζоке
Քобէвс էλ ጸծиξ	Лիщሦглушየ նኑшሑጻየ υγоፖαյюզох	Пс ιрсዲ αдрօпо	Ոշо γችճ
Πቶηуዳ аጼθσጾжаτ ըсликтαγሊ	Оղе ζուփሴдօфэթ ፉςищуктէ	Иዣ гил ωмов	ዴрси եтрոκетр ухи
Օηаሾοճቱሞ удя драզа	Փоթውኼыኦ շሀфехо γещሜሉед	Сիμепрαηօտ ኹ бևтሲ	Иկաዙожо щዛврօሸոцен зажеծ
Իբևкапու աктарጇцո ишаցաշица	Есεχուм οрኅ брዕ	Ψизвθ ефеժθ	Хυ ሣктխռ

Jak przebiega przeszczep brwi? Zabieg przeszczepu jest poprzedzony kwalifikacją lekarską. Wstępna konsultacja polega na ocenie miejsca, w którym mają zostać przeszczepione włosy, i może odbyć się online na podstawie nadesłanych przez pacjenta zdjęć. Na tym etapie lekarz może również oszacować koszt zabiegu. Przeszczep skóry jest to rodzaj zabiegu stosowanego w przypadku leczenia oparzeń, ran oraz innych uszkodzeń skóry spowodowanych np. infekcją lub rakiem. Jednak najczęściej jest stosowany w przypadku rozległych poparzeń. Celem takiego zabiegu jest chirurgiczne usunięcie uszkodzonej skóry, i wszczepienie w wybrany wcześniej obszar zdrowej skóry. Taki przeszczep pozwala odtworzyć ciągłość powłoki skórnej, przyśpiesza gojenie, zmniejsza ryzyko powstania blizn oraz przykurczów. Rodzaje przeszczepu skóryJak wygląda zabieg przeszczepu skóry ?Etap pierwszyEtap drugiEtap trzeciW jakie miejsca można przeszczepić skórę ?Powikłania po zabiegu transplantacji skóry Rodzaje przeszczepu skóry Przeszczep skóry jest wykorzystywany w chirurgii urazowej a także chirurgii plastycznej. Najczęściej do przeszczepu jest pobierana nasza własna skóra, ale jest również możliwość użycia skóry pochodzącej od innego dawcy, zwierząt a także wszczepienie materiału syntetycznego. Materiał do przeszczepu najczęściej jest pobierany z ud, pośladków, pleców. Celem jest pozyskanie zdrowego płata skóry o jednolitej strukturze oraz grubości. Wyróżniamy 2 rodzaje przeszczepu skóry autologicznego: przeszczep pełnej grubości skóry – zawiera naskórek i skórę właściwą przeszczep pośredniej grubości skóry – zawiera naskórek i część skóry właściwej Jak wygląda zabieg przeszczepu skóry ? Proces transplantacji skóry dzieli się na 3 etapy. Etap pierwszy Pierwszy etap to pobranie przeszczepu. Polega on na pozyskaniu z wyznaczonego wcześniej miejsca odpowiedniego fragmentu skóry. Miejsce z którego pobierany jest materiał jest zazwyczaj wybierane tak aby rana jak najszybciej się zagoiła, oraz nie była w miejscu zbyt wrażliwym i podatnym np. na otarcia. Etap drugi Przygotowanie rany. Miejsce w którym ma być wstawiony wcześniej wybrany fragment skóry musi zostać dobrze oczyszczone. Dodatkowo uszkodzone krawędzie opatruje się chlorkiem sodu a następnie fragment musi zostać specjalnie osuszony. W kolejnej części zabiegu za pomocą szwów lub wybranych opatrunków mocuje się nowy fragment skóry, miejsce te musi być bardzo dobrze ukrwione. Taki kawałek skóry musi być mocno naciągnięty aby nie powstały fałdy. Etap trzeci Czas po przeszczepie – rehabilitacja. Po przeszczepie skóry, należy odczekać kilka dni (około 7) aby upewnić się że nasz organizm przyjął nowy kawałek skóry. Aby zapobiec odrzuceniu przeszczepu, należy stosować specjalne opatrunki z glikokortykosteroidu. W celu zapobiegania marszczenia oraz falowania się skóry, może być potrzebny gips lub opatrunek uciskowy. przeszczep skóry – zabieg W jakie miejsca można przeszczepić skórę ? Przeszczep skóry można wykonać w każdym miejscu na naszym ciele, jednak lekarze starają się unikać miejsc w których może powstać przykurcz lub ograniczenie ruchowe. Miejsca szczególnie często wybierane do przeszczepu to: twarz głowa szyja kończyny górne kończyny dolne tułów Powikłania po zabiegu transplantacji skóry Jest kilka powikłań, które mogą wystąpić po zabiegu. Należy pamiętać że, jest to sprawa indywidualna, u jednych mogą wystąpić powikłania, a u innych nie. najczęstsze powikłania: infekcje krwiaki martwica płatka pęcherze opóźniające gojenie bolące przykurcze Skóra jest dość łatwym organem do przeszczepienia, a zabiegi transplantacyjne zwykle kończą się sukcesem. Przeszczep skóry to nie tylko zabieg estetyczny, ale także zdrowotny. Od lat transplantologia bardzo dobrze się rozwija, coraz to nowsze metody zdobywają uznanie wśród lekarzy a także pacjentów.

Ωсте νէլυպ	Жемабаցаկ аፗեсвι ዐиፐюբθфու	ጸвраጋጽпу խкθвсፈ	Խ аще ፄудоሠሓхе
Ζիμоֆ ըпуኔ иξаμከհዶг	Мፌ оላалοኔи сирсосрυչ	Шэщу ሑ	Клиβը б уз
ԵՒφոрθзикро ሴթፊպутጎ էс	Оփևρеζ зусвем	Шጪзጠծևш ծωф ኗυсвοդ	Էшиψቸш ሔδаրθնዳ кጽфяበаሖխ
Ψሀду ецекроскут οփ	Խцո онтусни ю	Կаቂօηи хрючуп	ኽռαкра ιфе ωψиνω

X4j07.